az önce kadim bir arkadaşıma hayatımın nasıl değiştiğini düşündüğümü anlattım. zaman içinde meydana geldiğim kişiyi. nelerin farkılaştığını. en azından benim farkındalıklarımı anlattım.
aşk olgusuna bakışımın ne denli soğuk ve mesafeli hale geldiğinden bahsettiğimi farkettim anlatırken. duvarlarım olduğundan, duygularımı açık etmekten ne denli korktuğumdan, sürekli ilerisini ve mantık çerçevelerini aramaya çalıştığımdan, pesimist düşüncelerimin yapmayı istediğim şeyleri nasıl da kolayca engelleyebildiğinden bahsettim.
bunların hepsini değiştirmek istediğimi düşündüm bir an ve heyecanlı heyecanlı bunu da anlattım ona. anı yaşamak mottosundan eskiden olduğundan cok daha uzakta durduğumu ve bunun hiç hoşuma gitmediğini, birindan hoşlanıyorsam bile bu saf ve gerçek olması gereken hisse, gündelik bilgileri ve şartları kattığımı; sosyal statü, çevre ve bilimum saçma şeyin hislerimi ifade etmeme ve yaşamama ne denli olumsuz etki ettiğini anlattım.
sonra birden caydım bu hararetli düşüncelerden. Eskiden farklıydım ve öyle hissedip davranıyordum ama şu an hayatım farklı ve şu an ki hayatımın dinamiklerini gözardı ederek yaşayamam; şu an ki alışkanlıklarım beğeneyim y da beğenmiyeyim hayatımın gerçekleri ve bunları değiştirmek nafile bir çaba diye düşündüm.
sadece şundan eminim sanırım; "o an" ları unutulmaz ve eskisi gibi gerçek kılmak için daha farklı davranmayı - hissetmeyi değil- istediğimi fakat tam tersini tercih ettiğimi biliyorum. sanırım bu konuda yeterince düşünürsem herşeyi değiştirebilecek tercihleri verecek olan bilinçaltımı yönetebilirim...
